inci

is.

1. Bəzi molyuskların balıq-qulaqlarından çıxarılan ağ və ya çəhrayı (nadir hallarda qara) rəngli dənələr şəklində qiymətli sədəf maddəsi; mirvari, dürr. // Həmin maddədən hazırlanan qiymətli qadın bəzəyi (muncuq). Nə göyçək yaraşır, nə xoş görünür; Mina, inci kəmər bel arasında. Q. Z.. <Qətibə> baş örtüsünün qarşısına almaz, yaqut və incilərdən düzülmüş bir cıqqa taxmışdı. M. S. O.. Ləpələrin qucağında dolaşdım axşam-səhər; Gözlərimi qamaşdırdı dibindəki incilər. B. V..

2. məc. Çox qiymətli şey haqqında. Yığır öz əliylə torpaq altından; Yerdə gizlədilmiş o inciləri. S. V..

3. məc. Təşbehlərdə: saflıq, təmizlik parlaqlıq mənasında. İnci tər. – Sıçrayarkən işıldayar damcılar; San saçılar mirvaridlər, incilər. A. S.. Yenə ay işığında qumlar sanki incidir. N. R.. . . Məxmər otların arasından büllur sular süzülür, qönçələrə, düyməçələrə parlaq incilər düzülürdü. M. Rz.. // Eyni mənada dişlər haq- qında. Dəhanın sədəfdir, dişlərin inci; Sanasan ağzın püstədir, ay qız! M. P. V.. Bir xoş yerişlinin, inci dişlinin; İncə baxışlının, tər qumaşlının; Bir allı, güllünün dağı məndədir. Aşıq Rəcəb. Rozanın dodaqları qaçdı, qaranlıqda onun ağ, inci dişləri parıldadı. S. R..

◊ İnci kimi (təki) – kiçik, təmiz və düzgün. Aygün oxuduqca nəzər saldı ki; İncitək düzülmüş sözlər yanaşı. S. V.. . . Çobanın təkcə gözləri, bir də inci kimi düzülmüş saf dişləri ağarırdı. İ. Hüseynov.